een kopie van een kopie van een kopie
ik besta bij de gratie van herhaling
voor elke cel die sterft maak ik een nieuwe
voor elke nieuwe cel sterft er één
ik kan in mijn slapend lichaam waken
ik kan in mijn wakend lichaam slapen
houdt de zwaartekracht niet alleen mijn lijf
hier op aarde, maar ook mijn cellen bij elkaar?
lul en liefde hand op mijn borst hand voor mijn kruis
vuist vol kloten
mijn hart rammelt aan de tralies
mijn ziel sijpelt door de kieren heen
waar is de cipier! wie heeft de sleutels?
wie zette de deur op een kier?
als een boom zijn blad verliest
sterft hij niet
dan is het herfst
zo strooi ook ik met mijn gedichten
als je me steekt dan bloed ik inkt
maar ik kots van metaforen
hoe plakken al die cellen aan elkaar?
wie besluit er welke er mag blijven
en welke niet? soms heb ik het gevoel
dat ik zomaar zou kunnen oplossen in het niets
als de ruimte tussen mijn cellen zich maar groot genoeg
zou verwijderen van zichzelf.
zou verwijden
verdwijnen