dit zijn mijn onvergoten tranen

de magister sprak toen langzaam bezweringen
waar zij hem stenen gaven en broden
zo rood zo rood een dageraad van broden
brak aan. de mensen knikten en knielden
knie aan knie aan knie zij schonken hem
hun achterhoofd hun derde oog kuste
de grond het stof de aarde droog