Weerzien met de oude vorm

Hij heeft de boot nog nagewuifd
En zonk toen in zijn schoenen
Langs de horizon—zij is gelijk
Zijn gelaat vertrokken en keert
Niet weerom. De golven breken
Zijn weerspiegeling uiteen
In duizenden schuimende oranje vlokken
Zo speelt de zee met zijn gedachten
Zo speelt de maan onzichtbaar
Haar vertrouwde rol. De kade glimt
Terwijl zijn schoenen op zijn rijzen wachten
Terwijl de zon vast naar de hemel klimt